Είμαστε ευτυχείς που οι Έλληνες ποντιακής καταγωγής εκπρόσωποί μας στην Ελληνική Βουλή, αλλά και οι συμπαθούντες τους Έλληνες Ποντίους, τόλμησαν να σηκώσουν φωνή διαμαρτυρίας, στιγματίζοντας έτσι την ένοχη αδιαφορία των εκάστοτε Ελληνικών Κυβερνήσεων για το έγκλημα που διαπράχθηκε στα αλησμόνητα εδάφη του Πόντου. Είμαστε ευτυχείς που οι αγώνες για την αναγνώριση της Γενοκτινίας των Ελλήνων του Πόντου επιτέλους δικαιώθηκαν. Και πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι προβλήματα που μένουν άλυτα στα ράφια της Ελληνικής ιστορίας, με την ελπίδα ότι ο χρόνος θα δώσει την ευκαιρία για την επίλυση τους, δεν λύνονται αργότερα με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στο βωμό των δήθεν καλών σχέσεων και καλής γειτονίας. Τα προβλήματα θα τα βρούμε μία μέρα μπροστά μας και η έκπληξη θα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Μόνο με αποφασιστικές τομές, όπως αυτή της αναγνώρισης της Γεμοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, που φανερώνουν έστω και καθυστερημένα μία εθνική ομοψυχία, μόνο έτσι θα δικαιωθούμε ιστορικά, ηθικά και εθνικά. Ήταν απαίτηση του Ποντιακού Ελληνισμού, ήταν άγραφη διαθήκη των 388.000 αδικοχαμένων Ελλήνων Ποντίων σε μας τους νεότερους, για την ιστορική δικαίωση ενός τμήματος του Ελληνισμού που δεν υπέστειλε το λάβαρο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας για αιώνες στα βάθη της Μικράς Ασίας. Και ήταν τουλάχιστο απαράδεκτο να βλέπει κανείς από τη μία να στήνονται ανδριάντες από μέρους της Τουρκίας στους δολοφόνους των Ελλήνων του Πόντου όπως αυτός του αιμοχαρή Τουρκολαζού Τοπάλ Οσμάν και από την άλλη από την Ελληνική, να υπάρχει απροθυμία αναγνώρισης του άνανδρου εγκλήματος που έγινε σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Σύμφωνα λοιπόν με τα διεθνή παραδεγμένα “ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ” υπάρχει όταν μία θρησκευτική ή φυλετική ομάδα ανθρώπων διώκεται από μία άλλη, απλώς και μόνο γιατί δεν ανήκει στην ίδια θρησκευτική ή φυλετική ομάδα. Είναι δηλαδή η άνευ λόγου προσπάθεια εξόντωσης ή η βίαιη εκρίζωση ενός οργανωμένου συνόλου ανθρώπων, οι οποίοι θέλοντας να διατηρήσουν την γενεολογική και την θρησκευτική τους ταυτότητα, δεν αφομοιώνεται από την κοινωνία μέσα στην οποία συνυπάρχει. Αυτή είναι η διεθνής παραδοχή του όρου “ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ”. Όμως και η σύμβαση του Ο.Η.Ε. για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ, διότι περί εγκλήματος πρόκειται, στο άρθρο 2 αναφέρει :
Εις την παρούσα Σύμβαση ως ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ νοείται οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις η οποία γίνεται με πρόθεση την ολική ή μερική καταστροφή της Εθνικής Εθνολογικής, Φυλετικής ή Θρησκευτικής υπόστασης της ομάδος, δηλαδή
1) Όταν υπάρχουν δολοφονίες μελών της ομάδος
2) Πρόκληση σοβαρής βλάβης της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδος
3) Η συνειδητή υποβολή της ομάδας σε συνθήκες οι οποίες μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή την μερική σωματική καταστροφή της
4) Μέτρα τα οποία αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στην υπό διωγμό ομάδα και
5) Η δια της βίας αφαίρεση και μεταφορά παιδιών μιας ομάδας εις τους κόλπους άλλης ομάδας.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε οτι τα όσα εφάρμοσαν οι Τούρκοι σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού είχαν ως σκοπό τον αφανισμό άρα την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Ελλήνων Ποντίων ; Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι προγραμματισμένες δολοφονίες των άοπλων Ελλήνων του Πόντου, έκρυβαν την επιθυμία των νεοτούρκων για επίλυση του προβλήματος των μειονοτήτων της Τουρκικής επικράτειας ; Εμείς ισχυριζόμαστε ότι ναι, ήταν σκοπός και πρόγραμμα της Τουρκίας μετά την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Αρμενίων να ακολουθήσει την ίδια μέθοδο και για τους Έλληνες του Πόντου αλλά και της υπόλοιπης Μ.Ασίας . Μόνο που η διάρκεια της εξαφάνισης του Ελληνικού στοιχείου ήταν κατά μερικά χρόνια μεγαλύτερη άρχισε το 1908 με την ίδρυση του νεοτουρκικού κομιτάτου και τερματίστηκε το 1923 με το κλείσιμο της αυλαίας του Μικρασιατικού δράματος. Έτσι καταστρατηγήθηκαν τα εθνικά και εκκλησιαστικά προνόμια του Ελληνισμού δια των οποίων εξασφαλίζονταν η εθνική υπόσταση των Ελλήνων, πιέζοντας συγχρόνως για τη διαστροφή της συνείδησης της Ελληνικής νεολαίας προς εκτουρκισμό των Ποντίων αλλά και τον εμπορικό τους αποκλεισμό. Γιατί είναι γνωστό ότι παρόλες τις διώξεις που προηγήθηκαν κατά του Ελληνισμού, από της πτώσεως του Βυζαντίου και της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, το αναγεννημένο πάντα Ελληνικό στοιχείο, ήταν αυτό το οποίο κρατούσε στα χέρια του το εμπόριο στο μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής επικράτειας. Να δούμε όμως τι γράφει ο Χάρης Τσιρκινίδης στο βιβλίο « Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ » και ιδιαίτερα όταν αναφέρεται στην αφήγηση του θείου του Ευριπίδη.
Λέει λοιπόν :
…..Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπλήρωνε ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ΄άγνωστα μέρη. Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί εκεί χωρίς φαγητά, χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους Τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής, μέχρι να πεθάνουν. Ήταν Νοέμβριος 1916. Το δράμα των δυστυχισμένων Ελλήνων του Πόντου που εκτοπίστηκαν δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, θα χρειαζόταν ένα Δάντης να γράψει μία δεύτερη Κόλαση. Μέσα σε όλα αυτά αν προσθέσουμε και τις δημεύσεις των περιουσιών των Ελλήνων Ποντίων, κινητών και ακινήτων με ανύπαρκτες αιτιολογίες, γίνεται πλέον αντιληπτό, ότι το μόνο που έμενε σε αυτούς ήταν η αυτοεξορία, ο εκπατρισμός. Οι Τούρκοι είχαν οργανωμένο σχέδιο για την ολική καταστροφή του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού. Ήθελαν να τους ξεριζώσουν ώστε να τελειώσουν μια για πάντα με τους Έλληνες, όπως έκαναν λίγο πριν με την Αρμένικη μειονότητα. Ελάχιστη απόδειξη η επιστολή του διοικητή της Γ΄ Οθωμανικής Στρατιάς Βεχήπ- πασά η οποία εστάλη στις 31-1-1918 προς τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο και αναφέρει : “Δεν διαφεύγει ημάς ποσώς, ότι προπαντός κατά το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της αποχωρήσεως των Αυτοκρατορικών στρατευμάτων και της εισόδου των εχθρικών ( εννοεί των Ρώσων ), η αποσόβησης παντός εκτρόπου και η πλήρης εξασφάλησις του Οθωμανικού στοιχείου εις την σοφήν και λελογισμένην πολιτείαν της Υμετέρας Σεβασμιότητος”. Για να αντιληφθούμε όμως την έκταση της καταστροφής που επέφερε η αδίστακτη πολιτική της Τουρκίας σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού του Πόντου πρέπει να δούμε όλο αυτό το οικοδόμημα που δημιούργησαν οι Έλληνες του Πόντου, αναγεννημένοι κάθε φορά που ο δυνάστης προσπαθούσε με κάθε μέσο και τρόπο να αφανίσει.
Για τον Πόντο λοιπόν πριν τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο έχουμε την παρακάτω στατιστική .
1) 697.000 Έλληνες Χριστιανοί κατοικούσαν σε 11 πόλεις, 41 κωμοπόλεις και 1013 χωριά.
2) Στην εκπαίδευση διατηρούσαν 7 ημιγυμνάσια, 3 γυμνάσια, 1 λύκειο, 1047 σχολαρχεία και δημοτικά σχολεία με 75.950 μαθητές και ακόμη 1.236 δασκάλους και καθηγητές.
3) Την Ορθοδοξία υπηρετούσαν 1459 κληρικοί ο δε αριθμός των εκκλησιών ανήρχετο στις 1.131
4) Τέλος στις μεγάλες πόλεις οι Πόντιοι διατηρούσαν, φιλανθρωπικά ιδρύματα, φιλόπτωχες αδελφότητες και πολλά άλλα κοινωφελή ιδρύματα, τα οποία προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αδιακρίτως σε Έλληνες και ξένους.
Και πρέπει να γίνει γνωστό το γεγονός πως, ότι Ελληνικό δημιουργήθηκε και λειτουργούσε στον Πόντο, αυτό έγινε με χρήματα και προσφορά εργασίας των Ελλήνων Ποντίων και μόνο, χωρίς την παραμικρή βοήθεια της Τουρκίας. Έτσι κατόρθωσαν να διασώσουν ακέραιη την εθνική συνείδηση, το εθνικό φρόνημα, την θρησκευτική και γλωσσική κληρονομιά των προγόνων τους.
Στον πληθυσμό του Πόντου αναφέρεται και το υπόμνημα που υποβλήθηκε στην Συνδιάσκεψη της Ειρήνης από τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας με ημερομηνία 2 Μαΐου 1919, ημέρα που κατά σύμπτωση αποβιβάζονταν ο Ελληνικός στρατός στην Σμύρνη .
Αναφέρει λοιπόν το υπόμνημα :
Το 1912 η κυβέρνηση του Κιαμήλ-πασά κατόπιν επίσημης συμφωνίας με το Πατριαρχείο, έδωσαν επτά βουλευτικές έδρες στους Έλληνες του Πόντου, από αυτές τρεις στην περιφέρεια της Τραπεζούντας δύο στην περιφέρεια της Σαμψούντας και από μία στις περιφέρειες Καρά Χισάρ και Σινώπης. Έτσι η κυβέρνηση επίσημα αναγνώρισε ότι υπήρχαν 700.000 Έλληνες στον Πόντο, δεδομένου ότι κατά τους τουρκικούς εκλογικούς νόμους ανά 100.000 κατοίκους εκλέγονταν ένας βουλευτής στην τούρκικη βουλή. Έχοντας λοιπόν ως δεδομένο ότι πριν το 1914 ο Ελληνικός πληθυσμός του Πόντου έφτανε τις 700.000 ας δούμε στην πορεία των γεγονότων την θεαματική μείωση με τα γνωστά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν από τις τουρκικές κυβερνήσεις. Και να που ακόμη ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος αν σκεφτούμε ότι πολλοί Έλληνες Πόντιοι καλυμμένοι με τον μανδύα του κρυπτοχριστιανισμού δεν μπορούσαν επίσημα να δηλώσουν την Ελληνική τους ταυτότητα. Αλλά και ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων του Πόντου εκτοπισμένοι και εκπατρισμένοι σε απόμακρες περιοχές της Μικρασίας, δεν προσμετρήθηκαν στο γενικό σύνολο του πληθυσμού του Πόντου. Έχουμε λοιπόν το 1914 , 700.000 Έλληνες Πόντιους.
Το 1918 μετά τις οργανωμένες διώξεις του Ελληνικού στοιχείου σε ημιεπίσημη απογραφή του Πατριαρχείου βρίσκουμε ότι στον Πόντο απέμειναν 440.000 Έλληνες. Άρα από το 1914 μέχρι το 1918 αφανίστηκαν 260.000 Έλληνες Πόντιοι. Μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου και το όργιο των δολοφονιών που ακολούθησαν με την επικράτηση των νεοτούρκων, μέχρι το 1923, έχουμε την εξόντωση άλλων 128.000 Ελλήνων Ποντίων. Εάν προσθέσουμε τους δύο αυτούς αριθμούς έχουμε το τρομακτικό νούμερο των 388.000 Ελλήνων Ποντίων οι οποίοι υπέκυψαν στα φρικτά μαρτύρια, τα προμελετημένα και προσχεδιασμένα από τις Τουρκικές Κυβερνήσεις. Είμαστε λοιπόν πολύ επιεικείς όταν συνεχίζουμε να λέμε ότι οι Έλληνες του Πόντου που θυσιάστηκαν μπροστά στα μάτια της αδιάφορης Ευρώπης, είναι μόνο 350.000. Και εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα μας. Εάν αυτή η βίαιη συρρίκνωση του Ελληνισμού του Πόντου, δεν αποτελεί ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, τότε πως αλλιώς μπορούμε να βαπτίσουμε το ατιμώρητο αυτό έγκλημα της Τουρκίας; Αν δεν είναι ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ο αφανισμός τόσων χιλιάδων Ελλήνων, τότε πως να το γράψουμε στις λευκές σελίδες του Ποντιακού Ελληνισμού; Μήπως μπορούν οι ίδιοι οι δολοφόνοι ή αυτοί που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων να μας υποδείξουν τον όρο που ταιριάζει στις φρικαλεότητες της Τουρκίας; Για μας τους Έλληνες Πόντιους, για μας τους Νεοέλληνες που έχουμε την τύχη να είμαστε συνεχιστές της ιστορικής πορείας της ηρωικής φυλής μας, ήταν, είναι και θα παραμείνει ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και προς την κατεύθυνση της διεθνούς αναγνώρισής της πρέπει να κινηθούμε.
ΠΗΓΗ: kotsari.com